روز سه‌شنبه 24 آذر ماه امسال (15 دسامبر سال گذشته میلادی) تمام مدارس منطقه لس‌آنجلس پس از دریافت ایمیلی تهدیدآمیز، مبنی بر حمله تروریستی تعطیل شدند. این تصمیم زندگی بیش از یک میلیون لس‌آنجلسی را تحت‌تاثیر قرار داد. در مطلب کوتاه پیش‌رو، دانیلا گرسون از دبیران روزنامه لس‌آنجلس تایمز، از تجربه پوشش خبری این اتفاق نوشته است و اینکه خبرنگاران از این روز بی‌پایان خبری چه می‌توانند بیاموزند.

روز سه‌شنبه 24 آذر ماه امسال (15 دسامبر سال گذشته میلادی) تمام مدارس منطقه لس‌آنجلس پس از دریافت ایمیلی تهدیدآمیز، مبنی بر حمله تروریستی تعطیل شدند. این تصمیم زندگی بیش از یک میلیون لس‌آنجلسی را تحت‌تاثیر قرار داد. در مطلب کوتاه پیش‌رو، دانیلا گرسون از دبیران روزنامه لس‌آنجلس تایمز، از تجربه پوشش خبری این اتفاق نوشته است و اینکه خبرنگاران از این روز بی‌پایان خبری چه می‌توانند بیاموزند.

به مشارکت گرفتن مخاطبان آن‌لاین، اولویت اول بود که به کلید موفقیت ما هم تبدیل شد. ما سوال‌هایی را با  خوانندگان‌مان، هم به‌صورت فردی و هم از طریق برنامه‌های دیجتال چندگانه مطرح کردیم. می‌خواستیم بدانیم که چطور تصمیم مدیران منطقه‌آموزش و پرورش لس‌آنجبس مبنی بر تعطیلی بیش از 900 مدرسه، روز آنها را مختل و ذهن‌شان را درگیر کرده است. کار ساده پرسش از مخاطبان از طریق برنامه‌های آن‌لاین، پوشش خبری ما را وسیع‌تر کرد و به گزارش‌های ما عمق بیشتری داد؛ فراتر از کاری که شیوه‌های گزارشگری سنتی می‌تواند از طریق تحقیقات میدانی و تلفن انجام دهد. خبر تعطیلی دومین مجموعه بزرگ تحصیلی کشور، صبح زود منتشر شد و درسی که از این روز پرخبر فرا می‌گیریم شامل این موارد می‌شود:

به‌سرعت وارد عمل شوید

در عرض یک ساعت از زمانی که خبر تعطیلی مدارس منتشر شد، روزنامه لس‌آنجلس تایمز فرمی را در سایت و وبلاگش منتشر کرد که شامل سئوالات دقیق و جزئی مرتبط با این اتفاق از خوانندگانش بود. این فرم در فیس‌بوک و توییتر روزنامه هم بازنشر شد. بیشتر از 200 نفر از پدرومادرها، معلمان و دانش‌آموزان به سوالات پاسخ دادند. این تعداد افراد، در بیش از 100 مدرسه در منطقه لس‌آنجلس پراکنده بودند. علاوه‌براین آنها ‌زمینه‌های متنوعی هم داشتند؛ مثلا یکی راننده سرویسی بود که قبل از آنکه دانش‌آموزانش را سوار اتوبوس کند، خبر را شنیده بود، بعضی پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایی بودند که بچه‌های‌شان از آنها خواسته بودند، برای آن روز از نوه‌های‌شان مراقبت کنند. بعضی هم دانش‌آموز بودند، مثل دانش‌آموزی که برای ما از مادرش نوشته بود که چقدر بعد از شنیدن این خبر ترسیده است. برخلاف فراخوان‌ها یا پرسش‌نامه‌های‌‌ صرفا اجتماعی، استفاده از فرمی که به‌راحتی و خیلی سریع تهیه می‌شود، به خبرنگاران اجازه می‌دهد پاسخ‌های مشخص و دقیقی برای سئوالاتی که مطرح است، دریافت کنند. بعلاوه این کار برای آنها فهرستی از افرادی مهیا می‌کند که بعدا بتوان با آنها تماس گرفت.

شبکه‌های ارتباطی خودتان را بسازید

ما به‌خوبی توانستیم در پوشش خبری این اتفاق از برنامه «خودی دبیرستان» استفاده کنیم؛ یک برنامه آن‌لاین که نقشی کلیدی در ارتباط با مخاطبان دانش‌آموز داشت. پیش از این اتفاق، ما از طریق این برنامه با روزنامه‌نگاران دبیرستانی در ارتباط بودیم و پس از آن توانستیم به موقع و به سرعت آنها را برای پوشش خبری بسیج کنیم. این برنامه درواقع تالار گفت‌وگویی بود که خود کاربران برای نوشتن درباره چیزهایی که موردعلاقه‌ خودشان یا اجتماعات‌شان بودند، درست کرده بودند. سایتی که یک سال قبل بالا آمده بود و نوجوانانی از 70 مدرسه، مطالب مختلفی در آن می‌نوشتند و به اشتراک می‌گذاشتند. ما ایمیلی برای بیشتر از 400 دانش‌آموز لس‌آنجلسی عضو فرستادیم. بعضی از آنها در پوشش خبری این اتفاق مشارکت کردند و بسیاری هم به جزئیاتی درباره اینکه چطور این اتفاق در مدرسه خودشان رخ داده، برای ما نوشتند.

مشارکت مخاطبان‌تان را به رسمیت بشناسید

ما که از پاسخ‌های خوانندگان در پوشش خبری ماجرا استفاده کرده بودیم، به آنها گفتیم که چقدر همکاری آنان به غنای پوشش خبری ما کمک‌کرد. پاسخ‌های آنها را یا مستقلا در سایت منتشر می‌کردیم یا با انتشار نقل قول‌‌های آنها در سایت، از دیگر مخاطبان می‌خواستیم که اطلاعات بیشتری در آن زمینه، در اختیار ما بگذارند. ما خوانندگان را در جریان آخرین اخبار قرار می‌دادیم و هم‌زمان از آنها می‌خواستیم اگر سئوال تازه‌ای در این زمینه دارند، از ما بپرسند. درواقع همان طور که ماجرا را پوشش می‌دادیم، واکنش‌شان تازه مخاطبان را جویا می‌شدیم؛ پاسخ‌ها و عکس‌العمل‌های آنها، گزارش‌های بعدی ما را تحت تاثیر قرار می‌داد. خبرنگاران آموزش و پرورش به‌این ترتیب می‌توانستند نه‌فقط با آن دسته از پدر و مادرهایی که در همسایگی مدارس ساکن بودند، بلکه در مساحتی به وسعت 720 مایل مربع که بیش از 900 مدرسه را در دل خود داشت، درباره آن موضوعات با پدر و مادرها ارتباط برقرارکنند. خبرنگاران اقتصادی هم بر مبنای همین اطلاعات، سوژه‌های تازه‌ای برای گزارش به‌دست می‌آوردند، مثلا اینکه چطور محیط‌های کاری با موضوع والدینی که در این رورز غیبت داشتند، کنار  می‌آمدند.

فردای آن روز، ما پیام‌های تشکرآمیزی برای هرکسی که به کمک کرده بود، فرستادیم و البته سوالات بیشتری را که می‌توانستند به گزارش‌های تکمیلی ما کمک کند، مطرح کردیم.

تجربه جمع‌بندی اطلاعات از افراد زیاد

حالا که به پشت سر را نگاه می‌کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که اگر سئوالات دقیق‌تر و ساخت‌یافته‌تری مطرح می‌کردیم، می‌توانستیم غیر از توصیفات مخاطبان‌مان، اطلاعات تحلیلی بیشتری به‌دست بیاوریم. به‌عبارت دیگر، ما زمان طرح مجموعه سوال‌های‌مان می‌توانستیم الگویی مثل پرسش‌نامه‌های دانشگاهی طراحی کنیم. حالا می‌دانیم که در اتفاق مشابه بعدی، باید از ابتدا سیستمی را طراحی کنیم که مسیر پاسخ‌های احتمالی را هم پیش‌بینی می‌کند، همان‌طور که از قبل باید بدانیم با چه کسانی می‌توانیم تماس بگیریم و از چه منابعی برای تایید اطلاعات کمک بگیریم. مهم‌تر از اینها ما باید مطمئن شویم که اطلاعات موجود به موقع و کامل در اختیار خبرنگاران و دبیران سرویس قرار می گیرد.

استراتژی‌های که در اینجا به‌طور خلاصه برای جمع‌آوری اطلاعات به‌صورت آن‌لاین و به مشارکت گرفتن خوانندگان اشاره شد، قطعا جایگزین روش‌های سنتی گزارشگری و جمع‌آوری اطلاعات نیست، اما نباید فراموش کرد که مشارکت دیجیتالی خوانندگان هم گزارش شما را قدرتمند‌تر می‌کند و هم با امکان دسترسی راحت‌تر به منابع اطلاعاتی، باعث می‌شود، گزارش شما سریع‌تر آماده شود. اما مهم‌تر از اینها باعث می‌شود، خوانندگان شما احساس کنند آنها هم در فرایند تهیه اخبار و گزارش‌ها مشارکت داشته‌اند.

*دبیر بخش مشارکت‌های اجتماعی روزنامه لس‌آنجلس تایمز

 

منبع:

http://www.poynter.org/2015/4-tips-for-engaging-your-community-during-breaking-news-events/390093/